Jarosław Łojewski jest prezesem Fundacji Dobra Porażka. Rozmawiamy o tym czy porażka może być dobra, a jeśli nie jest, to co możemy zrobić, by taką się stała? Dlaczego boimy się porażki i przed czym ten lęk i wstyd nas hamuje? Przy okazji rozmawiamy o wychowaniu dzieci, zmianie pracy, niestandardowym wykształceniu i tym czego można dowiedzieć się o sobie słuchając czyjejś odmowy.

Fundacja Dobra Porażka, tu znajdziesz wiele ciekawych treści: https://bit.ly/2PkOQGmFundacja organizuje Dzień Porażki: https://bit.ly/2XoEXfcJarek zainicjował spotkania fuckupnights w Trójmieście, gdzie przedsiębiorcy i liderzy opowiadają o swoich porażkach: https://bit.ly/3k3SPFhWspominamy o ciekawej książce, która nauczyła Jarka inaczej patrzeć na porażkę: Matthew Syed „Metoda czarnej skrzynki. Zaskakująca prawda o naturze sukcesu”: https://bit.ly/2PjYgBSProf. dr Paul Louis Iske (Founder of The Institute of Brilliant Failures), który mówi o tym, że pozwolenie na porażkę powinno być prawem każdego człowieka. Warto obejrzeć: https://bit.ly/31qn2GfRozmowa z Tomkiem Manikowskim u Jarka Łojwskiego: https://bit.ly/30oK94FJarek odnosi się do rozmowy na temat porażki i przywołuje myśli z rozmowy z dr Agnieszką Bolikowską. Możecie sobie przesłuchać tę rozmowę: https://bit.ly/2XC0eSP

Ciekawe myśli z rozmowy:W trakcie mentoringu dla startupów zauważyłam, że dzieją się ciekawe rzeczy, gdy komuś coś się nie udaje. Zwłaszcza w dziedzinie sprzedaży. Nauczyliśmy się zadawać pytanie: z jakiego powodu nie chcesz tego kupić?Klient nie musi zmienić swego zdania, ale może dać bardzo dużo informacji o niedostatkach danego produktu.Być może gdybym mieszkał w Stanach lub Europie Zachodniej, to może byłbym cudownym dzieckiem od komputerów.Zostaliśmy nauczeni, czy wręcz wytresowani, by nie lubić porażek.Jeżeli robimy coś źle i poniesiemy porażkę, to jesteśmy z tego powodu karani: Siadaj dwója!Naturalnie, z powodu nadopiekuńczości, nie pozwalamy swoim dzieciom na popełnienie błędu. Jako rodzice, zazwyczaj nie dajemy dzieciom przestrzeni na wyciąganie wniosków.W życiu dorosłym przyznanie się do porażki może spowodować, że stracimy reputację, więc boimy się o tym mówić.Ten kto nic nie robi, ten nie popełni błędu.Nie tyle odwaga do popełniania błędów, ale odwaga do zmierzenia się z tym, że możemy jakiś błąd popełnić, powoduje, że chce nam się coś robić.Ludzie, którzy osiągnęli sukces okupili to wcześniej wieloma niepowodzeniami. Dzięki temu, że te błędy nie były dla nich końcem drogi, ale początkiem jakiegoś etapu.Odwagę zwiększa świadomość, wiedza lub umiejętność radzenia sobie z niepowodzeniem. Tę umiejętność, jako nadopiekuńczy rodzice, nie pozwalamy rozwinąć naszemu dziecku.Każdy ma swój sposób na poradzenie sobie z porażką, ale nie każde z tych sposobów jest dobrą reakcją dla nas i naszego otoczenia.Warto mówić o swoich porażkach, ale w taki sposób, by wygenerować nową wartość. Elementem kultury otwartości i sprawiedliwego traktowania, jest mówienie o swoich porażkach.Warto zawsze mieć z tyłu głowy świadomość, że za jakiś czas będziemy musieli zmienić pracę. Warto już teraz się na taką ewentualność przygotować. Rozwijać w siebie plan „B”.Czy pani kierownik oddziału banku nie będzie się bała pójść do pracy w Mc Donald’s?Jeśli mamy problemy z radzeniem sobie z niepowodzeniem, to możemy stawiać siebie w sytuacjach, gdzie będziemy mogli stawić czoło niepowodzeniom.Spotkania ze swoim zespołem, rozmowy ze współpracownikami, to nie jest marnowanie czasu.Nie da się przejść życia bez niepowodzeń, więc dajmy sobie szansę na przeżywanie drobnych niepowodzeń.Jeśli o coś nie poprosisz, to tego nie dostaniesz.Gdy emocje po porażce opadną, dajmy sobie szansę wyciągnąć z tego, co się wydarzyło wnioski i zastosujmy je.Nie przepracowana porażka siedzi w nas jak w piwnicy i pakuje bicepsy. Po czasie może stać się silniejsza od nas, jeśli z nią nic nie zrobimy.