«Υποψιάζομαι -μου ψιθύρισε η φίλη μου η Βάλη- ότι ο μεγάλος μου αδελφός είναι μέλος της 17 Νοέμβρη. Έχει στο διαμέρισμά του ολόκληρο οπλοστάσιο… Όταν εμφανίστηκε η 17Ν ήμουν 9 ετών και όταν η βόμβα έσκασε στα χέρια του Σάββα Ξηρού κόντευα τα 36». Ο Χρήστος Χωμενίδης κάνει μια αναδρομή στα χρόνια που μια γενιά μεγάλωσε με την Οργάνωση-φάντασμα. Θυμάται τα χτυπήματα και τις προκηρύξεις, τη στάση των πολιτικών και του κόσμου, τους ένθερμους υποστηρικτές και τις θύελλες των συζητήσεων που προκαλούσε. Για να φτάσει στην εξάρθρωση, στη σύλληψη των μελών της και στη δίκη. «Μου θύμισαν επιβάτες ενός ΚΤΕΛ που έχει βγει από κάθε χαραγμένο δρόμο. Του λεωφορείου της ισόβιας ματαίωσης, της εχθροπάθειας, της εκδικητικότητας… Ενός μακάβριου λεωφορείου που επιμένει να διασχίζει πάνω-κάτω την Ελλάδα».