“Poczułam, że ludziom usuwa się grunt po nogami”, mówi o swoim zespole - muzykach, pracownikach technicznych, realizatorach nagrań - Natalia Kukulska w rozmowie z Karoliną Korwin Piotrowską. Kilkanaście rozmów o tym, co się wydarzyło przez ostatni rok i jakie to ma dla nas i naszego myślenia o świecie konsekwencje.   

Jedni mówią, że “ludzie dostosują się do wszystkiego” (Batory), drudzy obawiają się, że kultura będzie już tylko “produkować rzecz” (Szelc), jeszcze inni, że “epidemia niczego na lepsze nie zmieni” (Sekielski). Jakże to dalekie od tego, o czym mówiliśmy na początku pandemii. Ale są też optymiści i optymistki, Michał Nogaś wierzy, że “świat przestał być zbiorem zamkniętych enklaw”, a Rusinek chce włączyć się do rewolucji. Co z tych rozmów zatrzymała dla siebie Autorka?   

Dla mnie powoli mijający rok pandemii w Polsce to opowieść o złudzeniach, które wyprodukowaliśmy już na samym jej początku po to, by nie musieć nic zmieniać. To historia o tym, że większość podejmowanych prób zmian wciąż tkwiła korzeniami w dawnych sposobach radzenia sobie z rzeczywistością. I wielkie rozczarowanie brakiem solidarności i tym, że najwięcej na niej stracili ci, co i tak wcześniej nie mieli zbyt wiele.