Informele zorg - de zorg voor kinderen, het huishouden, familieleden en vrienden - is van cruciaal belang voor de samenleving. Zonder zorg werden kinderen niet groot, zieken niet beter, en waren er geen arbeiders om het betaalde deel van de economie draaiende te houden. Als je uitrekent wat de informele zorgarbeid die over de hele wereld wordt uitgevoerd zou kosten als je er het minimumloon voor betaalde, dan kom je uit op zo’n 10,8 biljoen dollar op jaarbasis - meer dan de wereldwijde tech-industrie. Dat uitrekenen doen we niet zo vaak, want zorgen doen we uit liefde, niet om het geld - en zeggen dat het werk is, of er een prijskaartje aanhangen, heeft bijna iets onbetamelijks. Mede daarom wordt deze zorg niet meegenomen in berekeningen als het BBP, en behandelen we het als iets dat we er wel even naast kunnen doen, naast betaald werk. Maar:  zorgzaamheid is geen onuitputtelijke bron, en zorg heeft meer tijd, aandacht en ruimte nodig dan ze nu vaak krijgt. Wat verandert er, in de beleving en verdeling van zorg, wanneer we het zien als een vorm van werk?