Jezuïet Dries van den Akker (1945) is ongeneeslijk ziek maar wie hem ontmoet, treft een man aan die levenslust uitstraalt. Wat is zijn geheim?

Dries, de manier waarop je met je ziekte omgaat doet vermoeden dat je een positief mens bent, optimistisch, is dat zo?

Anderen zeggen het. Toen ik ziek werd zei ik tegen mensen in mijn omgeving: let op dat ik niet chagrijnig, negatief of brommerig word, want dat zou ik echt niet willen. Ik kan de ziekte accepteren als een voldongen feit en in alle rust overwegen dat menselijkerwijze het einde redelijk nabij is. En dat verontrust me helemaal niet.

Eigenlijk houdt de naderende dood mij niet bezig. Wat mij veel meer bezighoudt is Diegene die mij ooit geroepen heeft om jezuïet te worden. Mijn hele leven heeft zijn aanwezigheid mij veiligheid en een gevoel van geborgenheid gegeven. Nu ervaar ik die aanwezigheid als troostend. Ik heb geen enkele reden om eraan te twijfelen dat dat ophoudt. Ik ga ervan uit dat dat, om zo te zeggen, gewoon doorgaat. 

Is er geen boosheid geweest in de trant van: ik had er nog wel 10 jaar bij willen hebben?

Nee, helemaal niet. Mijn leven is nog niet voorbij, maar dat het zo gaat, is goed. Op die manier ben ik ook opgehouden met lesgeven. Ik werd jezuïet met het verzoek om te mogen lesgeven en dat heb ik 43 jaar met plezier en inzet gedaan en toen het eenmaal af was was het af. Ik heb nog één week al het materiaal bewaard en het toen opgeruimd. En dat voelde heel goed. Het was voorbij. Er waren mensen die vroegen of ik er niet naar terug verlangde. Neen, er was ook geen afschuw maar neen, het was voorbij.