واقعیت اینه که وقتی یکی یه کسی اهانت میکنه در واقع نشون میده که هیچ حرف درست و واقعی برای نداره که علیه اون شخص بیان کنه وگرنه که علت این اهانت رو میگفت و با دلیل و استدلال حرف میزد و با خیال راحت نتیجه گیری از حرففاشو میذاشت به عهده همه شنونده ها نه فقط بخشی از شنونده هایی که از نزدیکان و موافقانش هستن ولی همچین آدمی میاد چیکار میکنه میاد برعکس عمل میکنه یعنی اول نتیجه رو ارایه میده اونم نتیجه ای که خودش گرفته بدون هیچ استدلالی و جالب تر اونجاست که وقتی به چالش کشیده بشه که چطور به این نتیجه رسیدی از دادن اطلاعات و منابع و دلایل عاجز و حتی چند خط مقدمه قادر به گفتن نیست که چطور این نتیجه براش حاصل شده و قسمت تاسف بار تر این هستش که چنین فرد بی آبروی امیدوار به این هستش که مردم تصور کنن برای کوتاهی سخن دیگه سراغ مقدمه و دلایل نمیره.