Opowieść z domu rodzinnego o dawnym pokoju po mojej babci, teraz pokoju młodszej siostry. O plastelinowych ścianach: bielonych wapnem, malowanych kolorem pola pszenicy i znowu malowanych na biało. Historia pokoju, w którym nie można dotykać ścian, o biedzie, niemożliwości zapraszania kolegów, braku prywatności i powrocie do domu rodzinnego.

Dziękuję za feedback i bycie tutaj ze mną.

Gdybyś chciała, chciał, chciało mnie wspierać, to zapraszam na mój Patronite:

https://patronite.pl/patryk_rozycki