Tak wielu rzeczy wciąż się wstydzę: własnego braku inteligencji, kiedy zestresowany czymś, nie potrafię rozmawiać w jakiś fantazyjny sposób z innymi, moimi potrzebami zabawy, wygłupiania się, upijania, chęci bycia dzieckiem, bycia biednym i chodzenia po knajpach, w których czuję się obcy, jak intruz. Mam wrażenie, że na nic, co mam teraz, czego doświadczam, tak naprawdę nie zasługuję, że to jakiś przypadek, trafiło mi się, zaraz to stracę. Moja coraz to lepsza sytuacja finansowa doprowadziła tylko do tego, że czuję się coraz bardziej obco w tych wszystkich super miejscach, do których chciałem chodzić: kawiarni, barów, restauracji. Nagle mam wrażenie, jakby te wszystkie nieznane mi nazwy, smaki, nowo poznane słowa, obejrzane filmy, bo w końcu stać mnie na bilet do kina, jakby to wszystko separowało mnie jeszcze bardziej od mojego domu rodzinnego. Jakbym tymi wszystkimi rzeczami wypowiadał odczuwaną nienawiść i ból, wstyd i upokorzenie, którego doświadczałem ze względu na własne pochodzenie. Być może wcale nie jestem taki dumny z mojego domu, z mojej rodziny. Być może jedyne, co czuję, to brak przynależności do jakiegokolwiek miejsca, wszędzie jestem obcy, jakbym wszystkich oszukał i znalazł się w miejscu, na które nie zasługuję, w którym w ogóle nie powinno mnie być.