Ik bekijk hoe zelfredzaamheid er uit kan zien over een jaar of twintig. Daarvoor kijk ik naar de problemen van nu.

In een periode van bezuinigingen moest de verzorgingsstaat een participatiesamenleving worden. Zelfredzaamheid is daarin een veelbesproken onderwerp. Ideeën werden plannen. Plannen werden wetten. Maar inmiddels is het Nederland gaan dagen dat de beoogde veranderingen niet zo best zijn uitgepakt. Op allerlei fronten is te zien hoe mensen klem kwamen te zitten. En er zijn wél mensen buitengesloten...

Steve is een van de mensen voor wie meedoen niet zo vanzelfsprekend is. Zijn verhaal toont hoe mensen buiten het systeem komen te staan: jaren lang had hij geen vaste woon- en verblijfplaats. Ik volgde hem met mijn microfoon.

Lieve is eigenlijk ook iemand zonder vaste verblijfplaats, maar dan als bewuste keuze. Zij is een van de mensen die onderdak en werk op haar manier vormgeeft: ze woont en werkt vanuit haar camper, ergens in Zuid-Europa.

Het hebben van een woning en werk of een andere zinvolle dagbesteding, wordt samen met geld en gezondheid vaak gezien als de basis van een zelfredzaam bestaan. Met hoogleraar Ton Wilthagen sprak ik over hoe de situatie op de arbeidsmarkt er voor zorgt dat het niet goed gaat met groepen mensen. Nederlands beleid zorgt er voor dat mensen niet mee kunnen doen.

Als toekomstonderzoeker is het mijn taak om vooruit te kijken. Dat er de afgelopen jaren een maatschappelijk systeem is ontstaan dat mensen buitensluit, wil niet zeggen dat het zo moet blijven. Digitalisering zou zelfredzaamheid niet in de weg mogen staan, maar juist moeten bevorderen. Ik bekijk hoe zelfredzaamheid er uit kan zien over een jaar of twintig. Daarvoor kijk ik naar de problemen van nu. Laat ik me voor nu even voorzichtig uitdrukken: er is ruimte voor verbetering. Vandaar Herstelplan Zelfredzaamheid.

See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.